“Sinan, Timur’u gördün mü?” diyerek içeri girdi
Ahmet. Daracık ofiste iki kişiydiler şimdi.
Sinan uğraştığı belgeleri bırakarak ofis kapısında
duran Ahmet’e döndü. Açıkçası Timur’un nerede olduğunu bilmiyordu. Yine de
soruyu doğrudan cevaplamaya niyeti yoktu. Altı saattir sıkıntıdan patlıyordu.
İşe gelmenin, çalışmanın en iyi yanı eve dönmeyi beklemektir. Tabii süreyi,
olabildiğince az öfke ve sıkıntı yaralarıyla atlatmak gerekir. Biriyle konuşma
ihtiyacını karşılamalı, hatta günlük saçmalama kotasını doldurmalıydı Sinan.
Tüm bunları evde yapamıyordu. Karısını konuşulmayacak kadar çok seviyor,
konuşmaya çalışmayacak kadar nefret ediyordu.
“Ne yapacaksın Timur’u?”
Ahmet hala ofisin kapısındaydı. İçeri girmekle
alakalı büyük problemleri vardı. Rüyalarını kabusa çeviren problemler. Dünyanın
en güzel kapısından girmesi mümkün olsa, Ahmet kapıda beklerdi. İki çeşit insan
tipi vardı Ahmet’e göre. Taş çatlasa üç. Kapıda bekleyenler, çoktan kapıdan
girmiş olanlar, bir de kapı ustaları.
“Sana ne...” diye geçirdi içinden. Sinir oluyordu
Sinan’a. Tıpkı kendisinden az çalışıp çok kazanan herkese olduğu gibi. Sinan
gibiler dünyaya tenis kursuna yazılmak için gelirlerdi. Kursa yazılır, pahalı
bir raket alır, önlerine gelene savururlardı.
“Birkaç fotokopi vardı da çekilmesi gereken.”
“Sen halledemiyor musun?” diye sordu Sinan.
İkisi de yerlerinden kıpırdamamıştı.
Ahmet biraz daha orada dursa Sinan’ı soru
işaretleriyle boğup öldürebilirdi. Polisler geldiğinde, cinayetin ufak bir
noktalama hatasından kaynaklandığını belirtebilirdi. Bir de mümkünse TDK hapishanelerinde
yatmak istediğini.
“Neyse abi boş ver.” Ahmet ofisten çıkmak için (ki
ofise girmemişti zaten) döndüğünde Aysun’a çarptı. Aşık olduğu Aysun’a...
Sinan’a aşık olan Aysun’a...
“Özür dilerim Ahmet Bey.”
“Kardeşim üç saatte bir kimlik fotokopisini
ayarlayamadınız.” diye haykırdım kesik kesik öksürerek. Emekliliği de, maaşı da
batsın. Üç kuruş için gördüğümüz muameleye bak. Ah anacağızım, tutturmasaydın
memur ol diye. Hoş, memur olmasam ne olacaktım? Yazarlık peşinde sürünecektim
büyük ihtimal. Belki sürünmezdim, başarırdım. İstediğim hayata kavuşurdum. İyi
kötü sıcak bir lokma geçti boğazımdan memuriyet sayesinde. Ya yazar
olabilseydim, denemedim bile. İyidir memurluk iyi. Devlet kapısı hiç değilse.
Geliş gidiş saatin belli, ücretin garanti. Eskiden şiir bile yazmıştım. Bir
kadına üstelik. Memurluk olmasa evlenemezdim. Sevmedim ama evlendim. Çoluk
çocuğum da olmadı. Neyse...
Kırtasiye tıklım tıklımdı. Dayanamadım çıktım.
Köşede duran simitçiden simit aldım. Fotokopici çocuk gelmemişmiş efendim.
Kimse de fotokopi çekmeyi bilmiyormuşmuş. Üstelik fotokopi cihazının kullanma
kılavuzu da aniden ortadan kaybolmuşmuş. Hala çocuğa ulaşmaya
çabalıyorlarmışmış. Biraz sabır gerekirmişmiş. Kaç senedir sabrediyorum zaten
emeklilik için.
Güneş tam tepeme vuruyordu. Nefes almam güçleşti
aniden. Sol kolum, göğsüme doğru iyice ağrıdı. Gözlerim karardı. Simit ne
güzel, taze taze.
Anahtarlarını ikinci defa düşürdü. Ardından nihayet kapıyı
açabildi. Salondan televizyon sesi geliyordu. Annesi evdeydi demek.
Çantasını bir köşeye bıraktı. Okul kötü geçmişti.
Manken olmak istediğini belirttiğinde neden gülmüşlerdi? Bir sınıf arkadaşı
fena dalga geçmişti. Tamam, normal mankenlerden olmak istemiyordu. Şu
vitrinlerde duran cansız mankenlerden olmak istiyordu. Ne yapacağını da
bilmiyordu bu konuda. Hangi üniversiteye gitmeliydi?
Ancak hayalindeki meslek kesinlikle buydu. Cansız
manken olmalıydı. Bunun için doğmuştu. Bütün gün büyük bir vitrinin arkasında
duracaktı. İnsanlar onu seyredecekti.
Salona girdi. Annesi pirinç ayıklıyordu. Onun yanına
oturdu. Konuşmadılar. Annesi, babası gittiğinden beri böyleydi. Sadece musakka
yaptığında konuşuyor, nasıl olduğunu soruyordu. Musakka, babasının en sevdiği
yemekti.
Televizyonda bir son dakika gelişmesi vardı. O sıra
iptal edilen sınavını düşünüyordu. Fotokopi çekememişler.(aslında kendisi halledebilirdi
ancak sınavdan kaytarmak güzel bir tercihti) Ertelenmiş sınav. Hangi gün
olduğunu söylememişler. Fotokopi çekememek ona komik gelmişti. En azından,
cansız manken olmak isteyen bir kızdan daha komik.
Haberlere yoğunlaştı;
“Dünyadaki tüm fotokopiciler ortadan kayboldu.
Yazılı belgelerle yapılan çoğu iş durdu. Dünya yeni bir krizin eşiğinde. Bugün,
Birleşmiş Milletler ile Avrupa Fotokopiciler Birliği toplanacak. Alınabilecek
acil önlemler hakkında bir görüşme yapacaklar. Ancak fotokopi çekebilecek
kimsenin kalmadığından şüpheleniliyor.”
Kız aniden ayağa kalktı. “Korkmayın, ben varım. Ben
biliyorum fotokopi çekmeyi. Başarabilirim.”
Annesi pirinçlerin arasında yeni bir taş buldu. Onu
da kenara ayırdı.
“Hükümeti aramalıyım.” diye düşündü kız.
