Uçurtma İskeleti

ayyaş rüzgarların öptüğü
darmadağın uçurtma iskeleti
güvercin çatılarının böldüğü
kasığı ay ışığı
gri gökyüzümüzde

kapılar açılır
kapılar kapanır
ufak sessizliklerde

kar durmaz kesiğinde
şubat şiirlerinin
kapı önlerinde

çarmıha gerilen şairler
balkon demirlerinde

evler
odalar
pencereler
koridorlar

rüya adına örgütlenemez ve katiyen sevişemez
gerçekliğe ihbar edilmekten korkarlar

masallar lekelenir
anlatılmadan
sökülen halılarda

rutubetli şairler
yağmur duvarlarında

resimler
hayaller

dün adına intihar edemez ve katiyen ana dönemez
unutulmayan kadın yüzünün kırıldığı aynalarda

darmadağın uçurtma iskeleti
salar iplerini
içimizin kuytu ferahlığında